Είναι Ιούνιος του 2021 και έχω τη μικρή μου κόρη αγκαλιά. Tης βγάζω το παρατσούκλι «σκιουράκι» από ένα λοφίο που σχηματίζουν τα μαλλιά της. Όπως κάνουμε βόλτες μέσα στο σπίτι, τη ρωτώ «Γιατί, μικρό σκιουράκι, πας στο δάσος με τα αλλά σκιουράκια και κλέβετε τα βελανίδια;». Την επομένη της το ξαναλέω προσθέτοντας ότι τους κυνηγούν και οι φύλακες. Τότε ακούγεται η φωνή της γυναίκας μου από πίσω, να λέει «Μα πού τα σκέφτεσαι όλα αυτά!». Και να το κλικ! «Λοιπόν, πάω στο δωμάτιο να γράψω ένα παραμύθι!», της λέω. Ειλικρινά σας μιλώ, σε λίγες ώρες το είχα έτοιμο! Το διαβάζουμε στη μικρή και συμφωνούμε ότι είναι ωραίο! Γέμισα από χαρά!
Τώρα τι κάνουμε; Αναζήτηση στο google: «πώς να εκδώσω ένα παιδικό παραμύθι». Κι εκεί αρχίζουν τα τηλέφωνα. Μιλώ πολλές ώρες με πολλούς εκδοτικούς και ακούω πολλά και διάφορα, όπως «Στείλτε μας το παραμύθι και σε τρεις μήνες θα σας απαντήσουμε. Δεν είναι καιρός για παραμύθια!», ήταν η απάντηση από υπεύθυνο εκδοτικού. Για τις τιμές δε θα πω πολλά. Απλά να αναφέρω ότι δε ζήτησα χρυσό, χειροποίητο, σκαλιστό εξώφυλλο, ούτε να βγω στο CNN. Απογοητεύτηκα! Φτιάχνω γρήγορα ένα προφίλ στο facebook με φωτογραφία έναν λύκο και αρχίζω το κυνήγι. Και για τους λάτρεις του μεταφυσικού ο λύκος δένει μια χαρά.
Έρχεται η στιγμή που λέω στη γυναικά μου ότι παίρνω τηλέφωνο τους Γλαρόλυκους και τέλος! Βάζουμε ανοιχτή ακρόαση και ακούμε ένα ευγενικό παιδί, τον Χρήστο, να λέει τα δικά του. Θα αναφερθώ σε δυο από αυτά. «Είδαμε τι γίνεται με τους εκδοτικούς και γι’ αυτό αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τους Γλαρόλυκους. Δεν είμαστε σαν τους άλλους!». «Μπορείς να το εκδώσεις 50 – 50 ή 75 – 25 (τα δικαιώματα)!». Χαμόγελο με μια δόση απορίας, και η γυναίκα μου να υψώνει τον αντίχειρα ότι όλα ακούγονται μια χαρά! Ανακούφιση μετά από τόσα τηλέφωνα και τόσους μήνες! Κλείνοντας, όμως, το τηλέφωνο με τον γλαρόλυκο, σκέφτομαι ότι αυτός ή παλαβός είναι ή μεθυσμένος! Παλαβός είναι τελικά και έτσι τον φωνάζω!
Το παραμύθι εγκρίνεται από τον εκδοτικό και σειρά τώρα έχει η εικονογράφηση. Ο εικονογράφος είναι ο Παναγιώτης Τσαούσης. Τσαούσι λέγεται το χωριό μου. Ναι, έτσι λέγεται, όπως το επίθετο του Παναγιώτη! Ο Παναγιώτης απλά βλέπει την εικόνα που φαντάζεσαι και σου την ετοιμάζει! Πώς το κάνει; Ρωτήστε τον. Τέλος, έρχεται η γλυκύτατη Φωτεινή με την επιμέλεια του κειμένου και όχι μόνο. Μεγάλη η προσφορά της και την ευχαριστώ πολύ!
Μετά από λίγο καιρό βλέπω ένα βίντεο. Το χέρι του παλαβού παιδιού ανοίγει έναν φάκελο. Είναι το δείγμα από το παραμύθι μας. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται! Είναι πλέον διαθέσιμο και κυκλοφορεί. Στη συνέχεια, γνωρίζω και τους Γλαρόλυκους. Μιλάμε στο messenger λες και τους ήξερα από καιρό! Η παρέα καθημερινά όλο και μεγαλώνει. Περισσότερες «μπαλίτσες» διαβάζουν και συμμετέχουν στα μηνύματα, στις αναρτήσεις, στις ανησυχίες μας, σε πολλά και διάφορα. Ο Χρήστος συνεχίζει με διαφημίσεις για την προώθηση του παραμυθιού και με στηρίζει συνέχεια όπως και όλα τα παιδιά!
Κάπου εκεί μιλάω με τον Δημήτρη Νίκου. Πολυτάλαντος, ανήσυχος νέος, με τη δική του εκπομπή. Με καλεί για συνέντευξη. «Εδώ τα καλά βιβλία» ακούμε! Εκπομπή Παρασκευή και 13! Κάναμε μια τέλεια κουβέντα μιλώντας για το μωράκι με τα σκιουράκια και όχι μόνο! Τι άλλο να ζητήσει κανείς από αυτά τα παιδιά; Χαίρομαι που είμαι μέλος της ομάδας! Τι περιμένετε λοιπόν; Νέοι συγγραφείς και όχι μόνο, ελάτε στην παρέα μας! Κάτι καλό γίνεται εδώ!!!